151
Στο παιδί μου
Στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια
Και του μιλούσανε για Δράκους και για το πιστό
σκυλί
Για τα ταξίδια της Πεντάμορφης και για τον άγριο
λύκο
Μα στο παιδί δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια
Τώρα, τα βράδια, κάθομαι και του μιλώ
Λέω το σκύλο σκύλο, το λύκο λύκο, το σκοτάδι
σκοτάδι,
Του δείχνω με το χέρι τους κακούς, του μαθαίνω
Ονόματα σαν προσευχές, του τραγουδώ τους
νεκρούς μας.
Α, φτάνει πια! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα
παιδιά.
[Μανόλης Αναγνωστάκης «Τα ποιήματα 1941-71»]
Διαβάστε το παρακάτω απόσπασμα και προβληματιστείτε: Σήμερα που έχει επικρατήσει
η μορφή της πυρηνικής οικογένειας (γονείς και παιδιά), σε αντίθεση με την εκτεταμένη και
πατριαρχική οικογένεια, όπου οι ηλικιωμένοι, παππούδες και γιαγιάδες, είχαν ενεργό ρόλο,
ζητήστε από τους γονείς σας ή από ηλικιωμένους του περιβάλλοντός σας να σας αφηγηθούν πώς
βίωναν την οικογενειακή θαλπωρή (ζεστασιά) μέσα στο πλαίσιο της εκτεταμένης οικογένειας.
Έπειτα, να αφηγηθείτε σε έναν φίλο σας, πώς φαντάζεστε την οικογένεια του μέλλοντος.
Δυστυχισμένοι, και για ολόκληρη τη ζωή τους ανάπηροι ψυχικά, όσο κι αν τους
ευνοούσε η τύχη, απόμεναν όσοι δεν μπόρεσαν να χαρούν ένα σπίτι, έναν όμιλο δικών
τους ανθρώπων, οι πρόωρα απορφανισμένοι, οι ταλαιπωρημένοι. Δεν είχαν μια κώχη
(κοίλωμα τείχους για τοποθέτηση αντικειμένων) ν’ αποθέσουν τις αναμνήσεις τους,
ένα θάλπος (ζεστασιά) να ξεγεννήσει την αισιοδοξία, το θάρρος και την αντοχή·
«ολίγο φως και μακρινό» που να φωτίζει και να παραμυθεί (παρηγορεί) τα κατοπινά
βήματά τους.
[Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος,
Οι σκληροί καιροί
, Εκδόσεις των φίλων, Αθήνα
5
1987, σ. 141]
1...,141,142,143,144,145,146,147,148,149,150 152,153,154,155,156,157,158,159,160,161,...192