Page 47 - Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ_Γ' Λυκείου

47
αργότερα να συμμετέχουν ενεργά στο κοινωνικό γίγνεσθαι, διατηρώντας παράλληλα
και τη δική τους πολιτισμική ταυτότητα. Στρέφουμε, λοιπόν, το ενδιαφέρον μας και
αξιοποιούμε, μέσα από το εκπαιδευτικό μας σύστημα, τα νέα στοιχεία που φέρνουν
οι άλλοι λαοί στη χώρα μας (Πολωνοί, Κούρδοι, Φιλιππινέζοι), οι Έλληνες που
επαναπατρίζονται, καθώς και ομάδες με πολιτισμικές ή κοινωνικές ιδιαιτερότητες
(Τσιγγάνοι, Μουσουλμάνοι). Αναμφίβολα, είναι μακρύς ο δρόμος για την Ιθάκη. Μα
είναι ταυτόχρονα δρόμος όμορφος και προκλητικός. Ας τον περπατήσουμε.
[Δ. Χαλκιώτης, «Ελλάδα και πολιτισμική ταυτότητα στο σύγχρονο ευρωπαϊκό περιβάλλον. Διαπολιτισμικές προσεγγίσεις»,
περιοδικό Η λέσχη των εκπαιδευτικών, τεύχος 19, Αθήνα 1997. Διασκευή και σύνθεση αποσπασμάτων]
1. Να εξετάσετε την πρώτη παράγραφο του κειμένου ως προς: α) τη δομή της, β) τον τρόπο
ανάπτυξής της, γ) τη συλλογιστική της πορεία και δ) τους τρόπους και τα μέσα πειθούς.
2. Ποιος ο τρόπος και τα μέσα πειθούς που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας στην τελευταία
παράγραφο του κειμένου του; Γιατί, νομίζετε ότι επιλέγει τον συγκεκριμένο τρόπο πειθούς;
3. Ως εκπρόσωπος των μαθητών του Λυκείου σου, συμμετέχεις σε μια τηλεοπτική εκπομπή με
θέμα «Διαπολιτισμική εκπαίδευση: όρια και δυνατότητες». Να κάνεις μία ανακοίνωση στην
οποία θα υπογραμμίζεις την αναγκαιότητα και τους τρόπους εφαρμογής της διαπολιτισμικής
εκπαίδευσης στη χώρα μας (550-600 λέξεις).
Δια βίου παιδεία
Λέγοντας παιδεία δεν εννοούμε μόνο τη συστηματική σχολική παιδεία, αλλά κάθε
στιγμή ζωής όπου κάποια πνευματική δύναμη προσφέρει ένα άλλο νόημα σε κάποιον
που δεν το κατέχει. Αυτή η δύναμη μπορεί να είναι ο δάσκαλος, ο γονιός, ο φίλος, ο
πολιτικός, ο κήρυκας, ο ηθοποιός· μπορεί, όμως, να είναι ένα τραγούδι, μια εικόνα, ένα
μνημείο, η γραμμή ενός βουνού, ο μίσχος ενός άνθους. Και η λεγόμενη αυτοπαιδεία
χωράει σ’ αυτόν τον ορισμό. Γιατί τι άλλο σημαίνει κι αυτή, παρά πως ορισμένες
πιο προηγμένες λειτουργίες ενός ανθρώπου, με τη βοήθεια ενδεχομένως και άλλων
εξωτερικών στοιχείων (βιβλίων, εικόνων κ.λπ.), παιδεύουν άλλες λιγότερο προηγμένες
λειτουργίες του ίδιου ανθρώπου. Και εδώ η ύπαρξη δύο στοιχείων, του παιδεύοντος
και του παιδευομένου, είναι λογικά απαραίτητη. Η παιδεία είναι μια αδιάκοπη
λειτουργία της ζωής που μας καταλαμβάνει από τη στιγμή που θα γεννηθούμε και
μας παρακολουθεί, άλλοτε πιο έντονη, σε ξύπνιο και σε ύπνο, έως την τελευταία μας
πνοή.
[Κ. Τσάτσος, «Πριν το ξεκίνημα». Στο βιβλίο: Θεματικοί κύκλοι, εκδ. ΟΕΔΒ, Αθήνα 2002, σ. 278]