Page 170 - Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ_A' Λυκείου

170
τους, μυούμαστε στον τρόπο σκέψης και έκφρασής τους, κατανοούμε την ψυχολογία
και τη νοοτροπία τους, γνωρίζουμε την ιστορία, τις παραδόσεις τους και τα σύγχρονα
επιτεύγματά τους στην επιστήμη, στην Τέχνη, στην οικονομία. Η γνώση αυτή και η
σύγκριση με τους ξένους λαούς μάς κάνει να συνειδητοποιήσουμε την ιδιοτυπία του
έθνους μας.
Τέλος, η εκμάθηση μιας ξένης γλώσσας ασκεί πνευματικά τον άνθρωπο. Με τη μελέτη
ξένων βιβλίων, με τη γνώση του λεκτικού της πλούτου, της ακρίβειας στην έκφραση,
της γραμματικής, της σύνταξης και των ιδιωματισμών που έχει, ασκείται η προσοχή,
η μνήμη και η κρίση. Και όσο καλύτερα μαθαίνει κάποιος μια ξένη γλώσσα, τόσο
καλύτερα μαθαίνει και την ιδιαιτερότητα της δικής του γλώσσας. Γι’ αυτό ο Goethe
είπε: «Όποιος δεν ξέρει ξένες γλώσσες, δεν ξέρει τίποτε από τη δική του».
[Σπύρος Κούτρας, «Πειστικός λόγος», εκδ. Σαββάλα, Αθήνα 2003. Κείμενο από το διαδίκτυο]
Κεφάλαιο Δεύτερο: Ο Λόγος
Διάλογος
Για να γίνεται όμως καρποφόρος ο διάλογος, πρέπει να τηρούνται, κατά την εξέλιξή
του και την πορεία του, από τους συζητούντες ορισμένες προϋποθέσεις, που, χωρίς
την τήρηση βέβαια αυτών των βασικών προϋποθέσεων, δεν μπορούμε να φτάσουμε
σε καρποφόρο αποτέλεσμα.
Μια βασική προϋπόθεση για την καλή πορεία και την πετυχημένη έκβαση μιας
συζήτησης, ενός διαλόγου, είναι η αυτοπειθαρχία των συζητούντων, κάτι για το οποίο
δυστυχώς δεν μπορούμε να υπερηφανευόμαστε.
Η υπομονή, επίσης, είναι μια σπουδαία αρετή. Ο νεοέλληνας, κατά κανόνα σχεδόν,
μπαίνει μέσα στη συζήτηση προτού να τελειώσει εκείνος που μιλά τον κύκλο των
σκέψεών του. Διακόπτουμε απότομα τον συζητητή μας, χωρίς να λαβαίνουμε υπόψη
μας καθόλου τον ειρμό των λόγων του. Διακόπτουμε, για να αντικρούσουμε κάτι που
δεν έχει ακόμη εκφράσει ο συζητητής μας.
Μια άλλη προϋπόθεση της πετυχημένης συζήτησης είναι να κρατά κανένας στάση
αξιοπρεπή απέναντι στη γνώμη ή στις γνώμες των άλλων. Να προσέχει τα λεγόμενα του
συνδιαλεγομένου του, να σέβεται τις απόψεις των άλλων κι ακόμη περισσότερο να τις
ανέχεται. Πράγμα που δυστυχώς δεν το συναντούμε συχνά στο νεοελληνικό διάλογο.
Κι αυτή η στάση κατά τη συζήτηση προϋποθέτει αυτοέλεγχο και αυτοπειθαρχία, που
δεν είναι ανάγκη να κοπιάσει κανένας και πολύ για να διαπιστώσει το πόσο αυτή η