Page 181 - Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ_A' Λυκείου

181
Και αλίμονο πάλι στις κοινωνίες που είναι καμωμένες μόνο από «γέροντες» (στα
μυαλά και στα χέρια) που τρέμουν κάθε μεταβολή και την καταριώνται. Ευλογημένες
είναι εκείνες που έχουν και τις δύο κατηγορίες πολιτών˙ η ιστορία χρειάζεται και τα δύο
ρεύματα. Την ιστορία (των ιδεών, του πολιτισμού) τη γράφουν και οι δύο παρατάξεις:
και οι προοδευτικοί και οι συντηρητικοί, οι «νέοι» αλλά και οι «γέροι». Οι «νέοι»
οδεύουν με ορμή προς καινούριες κατακτήσεις οι «γέροι» συντηρούν τα κατακτημένα,
για να μένουν, να αποτελέσουν την «παράδοση». […] Κρίμα στον νέο που δεν υπήρξε
καινοτόμος, καταλύτης των φθαρμένων από την πολυχρησία τύπων˙ και ντροπή στον
γέρο που εξακολουθεί να αρνιέται τα παραδομένα. Κάθε ηλικία έχει το δικό της ρόλο
να παίξει, και αστοχεί όταν παίρνει το ρόλο της άλλης. Αξιοπαρατήρητο μάλιστα και
τούτο: ότι όσο πιο επαναστάτης είναι κανείς στα νιάτα του, τόσο καταλαβαίνει στα
γεράματά του την αξία του αποκτημένου. Και όσο συντηρητικός είναι στα νιάτα του,
τόσο λιγότερο εκτιμά την παράδοση στα γεράματά του.
[Ε. Π. Παπανούτσος, Πρακτική φιλοσοφία, εκδ. Δωδώνη, Αθήνα 21984, σσ. 176-178]
Τα παιδιά με τα κλωνάρια
Ήταν η ώρα του σούρουπου. Ένα ζευγάρι, αντρόγυνο, στην ώρα του σούρουπου κι
εκείνο, κατέβαινε τη λεωφόρο πιασμένο μπράτσο, καθώς πορεύονταν τα ζευγάρια
κάποιον άλλο καιρό. Το βάδισμα του ήταν κανονικό και λιγάκι βαρύ, ανάλογο με την
ηλικία. Οι δύο μαζί πρέπει να έστριβαν τον κάβο του αιώνα.
Σε μια στιγμή, ξαφνικά, μέσ’ από το μενεξελί σύθαμπο, ξεπροβαίνει μπροστά τους,
σ’ αντίθετη φορά, μια ανάλαφρη παρέα: Κοριτσόπουλα και παιδαρέλια ανάμεσα
στα δεκάξι και δεκαοχτώ τους. Γύριζαν από κάποιον εξοχικό περίπατο ή εκδρομή,
γιατί κρατούσαν κλωνάρια, πρασινάδες, και τα κορίτσια είχαν σφιγμένα τα λιανά
τους, σβέλτα πόδια σε παντελόνια. Ούτε λουλούδια αγκαλιές ούτε μπουκέτα. Καμιά
διάχυση σε χρώματα και αρώματα. Ίσα ίσα δύο τρία κλαριά, σύμβολα στεγνά, ένα
είδος μαρτυρίας λακωνικής του τόπου απ’ όπου έρχονταν. Η γενιά αυτή αγαπάει
τη βραχυλογία, την κοφτή και σχεδόν βλοσυρή υποδήλωση, κάθε μεγαλοστομία τη
σιχαίνεται, ακόμα και στα λουλούδια, που είναι για τον άνθρωπο η πιο έμφυτη ερωτική
αλληγορία. Η φτερωμένη διμοιρία προχωρούσε σε ιδιότυπο σχηματισμό: Μπροστά τα
κορίτσια, ξοπίσω τους τ’ αγόρια. Ήταν, βέβαια, ένα αυτοσχέδιο, καινούριο εθιμοτυπικό
που το είχε συντάξει έτσι, όχι η παλιά πρόληψη για διαχωρισμό των εριφίων από τα
πρόβατα. Το έβρισκαν φαίνεται πιο πρακτικό ή και πιο σύμφωνο με τον αντιλυρικό
τους κόσμο. Το ζευγάρωμα είναι μια φυσιολογική λειτουργία και τίποτ’ άλλο πάρα
μια στιγμή.