Page 146 - Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ_Γ' Λυκείου

146
άνθρωπος, το ανώτερο πνευματικώς προϊόν της ύλης, υπηρετεί και μορφοποιεί την
Τέχνη από φανταστική και ιδεατή σε σημειολογική, δηλαδή λεκτικώς (λογοτεχνία),
ηχητικώς (μουσική), οπτικώς (ζωγραφική, γλυπτική κ.ά.). Κορυφαία και σύγχρονη
τέχνη είναι ο κινηματογράφος, ο οποίος αποτελεί σύζευξη των παραπάνω. Άλλωστε,
δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα εισπράττει και συγκεντρώνει διεθνώς το ενδιαφέρον των
ανθρώπων της Τέχνης.
Επιβεβαιώνεται η ρήση του Ηρακλείτου «Τα πάντα ρει», διότι ο κινηματογράφος ως η
έβδομη τέχνη τελικώς εκμαιεύτηκε μέσα από την εγκυμοσύνη του χρόνου της τέχνης
και του πολιτισμού, ως η σύνθεση των πρωτογενών τεχνών οι οποίες αντιστοιχούν
στις πρώτες και κύριες αισθήσεις-διαύλους της ανθρώπινης συνειδήσεως, δηλαδή
την όραση και την ακοή. Αυτός είναι ο μέγας μικρόκοσμος, ο άνθρωπος στοχάζεται,
εκδηλώνει και κορυφώνει την Τέχνη σε υψηλότερο επίπεδο πάνω από την φύση, πάνω
από τον Θεό, εξυψώνοντάς την στην ζωροαστρική αντίληψη του μεγάλου φιλοσόφου
Φρειδερίκου Νίτσε: «Αν ο Θεός υπάρχει, οφείλουμε να τον υπερβούμε», αλλά και
στην κλασικώς ιδεαλιστική θεώρηση του Πλάτωνος: «Αφού ο Θεός πήρε την ύλη και
την έθεσε με καλλιτεχνικό τρόπο σε τάξη, εμείς, ως κατ’ εικόνα του, οφείλουμε να
καλλιτεχνήσουμε αναλόγως και σύμφωνα με το θείο σχέδιο».
Η πλατωνική, όμως, φιλοσοφία κατέχει ιδιαίτερη θέση στην ιστορία της Τέχνης,
διότι έφερε σε επαφή τον άνθρωπο με τον Θεό και τον Θεό με τον άνθρωπο.
Προβληματισμένος από την νεαρή ήδη ηλικία του, ο Πλάτων διατύπωσε την τριπλή
διάσταση της απεικόνισης της Τέχνης: «Του Ποιητή, του Δημιουργού-Κατασκευαστή,
του Ζωγράφου». Σύμφωνα με τον Πλάτωνα, δηλαδή, η Τέχνη διέπεται κι εκφράζεται
με τρεις τρόπους: της ποιήσεως, όπως ένα λουλούδι φύεται μέσα από το κλίμα και τον
χρόνο, της δημιουργίας, όπως ένας δημιουργός κατασκευάζει πλαστικά λουλούδια,
και τέλος της ζωγραφικής, όπως ένας ζωγράφος μιμείται χρωματο-σχεδιαστικώς σε
κάποιον καμβά το λουλούδι!
Στον προβληματισμό για το νόημα της Τέχνης εντάσσονται κι άλλες πρωτογενείς ή
ζυμωμένες θεωρίες από την εξέλιξη του ανθρωπίνου πολιτισμού. Όμως, επειδή αυτές
δεν πρωταγωνιστούν στην καλλιτεχνική καλλιέργεια της ανθρώπινης προσωπικότητας
και επειδή δεν είχαν ρόλο καθοριστικό στην ιστορία της τέχνης (σουρρεαλισμός,
ιρασιοναλισμός κ.ά.), δεν χρήζουν σημαντικής εξέτασης.
[Φ. Αναστασοπούλου από το διαδίκτυο, κείμενο ελαφρώς διασκευασμένο στην εφημερίδα Έθνος, 3.2.2010]