Page 173 - Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ_B' Λυκείου

173
τους πολιτικούς και για το ρόλο του πολίτη. Αυτές οι στερεότυπες αντιλήψεις, που
μοιάζουν αιώνιες, φυσικές, αναντίρρητες αλήθειες, έχουν μια ιδεολογική λειτουργία
ιδιαίτερα κρυφή, που τις κάνει να φαίνονται αποτέλεσμα της κοινής λογικής και
έτσι ο «μύθος βιώνεται σαν αθώος λόγος». Κι αυτά τα στερεότυπα, που παρέχουν
μια απλοποιημένη απεικόνιση της πραγματικότητας, παρεμβάλλονται ανάμεσα σ’
αυτήν και στο παιδί και την κρύβουν τόσο καλύτερα, όσο πιο διάφανα, πιο «φυσικά»
φαίνονται.
[Μ. Παντελίδου – Μαλούτα, «Η συμβολή των κόμικς στην πολιτική κοινωνικοποίηση των παιδιών»,
περιοδικό Διαβάζω , τχ. 94, σσ. 41-47. Σύνθεση αποσπασμάτων]
Γιατί ο Έλληνας δεν διαβάζει
Ο μέσος Έλληνας αναγνώστης -οφείλουμε να το πούμε ξεκάθαρα- δεν αντέχει στον
πνευματικό κόπο, που απαιτείται για την ανάγνωση οποιουδήποτε σοβαρού κειμένου,
έστω κι αν αυτό είναι ειδησεογραφικό, πληροφοριακό, ενημερωτικό.
Ο μέσος Έλληνας, περισσότερο απ’ οποιονδήποτε άλλο προτιμάει την εικόνα, το
σύνθημα, τον ηχηρό τίτλο. Τον τίτλο, που «δονείται» από ποδοσφαιρικής μορφολογίας
επίθετα και το σύνθημα που ξεπερνάει - υποτίθεται - την ανάγκη για ανάλυση και
επιχειρηματολογία. Και ερωτάται: Αν αυτό δεν είναι εκβαρβαρισμός τότε τι είναι;
Υπάρχουν ευθύνες γι’ αυτή την κατάσταση; Μα και βέβαια υπάρχουν, και μάλιστα
τεράστιες. Τεράστιες, που ερμηνεύουν το γεγονός ότι το αναγνωστικό κοινό όχι μόνο
αναλογικά, αλλά και σε πολλές περιπτώσεις απόλυτα μειώνεται αντί να αυξάνει σε
κλίμακα αντίστοιχη με την αύξηση των «γραμματιζούμενων».
Υπάρχει βασικά ευθύνη των φορέων αγωγής και παιδείας, από τους γονιούς ώς τους
δάσκαλους και το εκπαιδευτικό σύστημα, που μαθαίνουν το παιδιά να λειτουργούν
σαν άλογα κούρσας μέχρις ότου ντοπαρισμένα «κατακτήσουν» την πολυπόθητη
είσοδο σε κάποιο Ανώτατο Εκπαιδευτικό Ίδρυμα.
Υπάρχει, επίσης, ευθύνη των αξιολογικών προσανατολισμών μιας κοινωνίας
βασισμένης στο κέρδος και την κατανάλωση, όπου «πετυχημένος» είναι μόνον
εκείνος, που μέσα από μια καταναλωτική επίδειξη «αποδεικνύει» ότι τα «κατάφερε»,
και βγάζει και έχει πολλά. Μιας κοινωνίας όπου το άγχος του «φτασίματος» και ο
τραγέλαφος της καθημερινής ζωής σκοτώνει και εξαφανίζει κάθε ουσιαστική και
άμεση υπαρξιακή χαρά.
Υπάρχει, ακόμα, και η ευθύνη των διανοούμενων, που μιλάνε μεταξύ τους
ακαταλαβίστικα, ανίκανοι να περάσουν απόψεις, προβληματισμούς και ενδιαφέροντα
στο ευρύ κοινό, το «κοπάδι», που με υπεροψία αφήνουν «να σέρνεται, να κλαίει και